یکی از سیاستهای دشمنان مردم ایران در طول صد و پنجاه سال اخیر این بوده که اقوام مختلف را به بهانههای واهی گوناگون، یا به جان هم بیاندازند و یا مورد تحقیر و توهین قرار دهند. چه بسا جنگهای حیدری – نعمتی که در محلات و شهرها راه نیفتاد و چه بسیار جکهای قومیتی که ساخته نشده و دهن به دهن نچرخید.
هرچند این واقعیت تلخ است، اما در هر صورت این واقعیت تلخ وجود دارد که این سیاستهای مزدورانه تا حدودی جواب داده و بنابر نظر بسیاری از جامعهشناسان ایرانی، یکی از دلایل عقب ماندگی تاریخی ایران، وجود همین نزاعها و تحقیرهای قومیتیست. در نتیجه، دلسوزان این مملکت، خصوصاً مسئولان نظام سیاسی کشور بعد از پیروزی انقلاب اسلامی همواره توصیه به ترک این مسائل داشتند.